Jeden.

Wzdychając głęboko, ruszyłam do jedynego w tym domu miejsca, gdzie wkurzające komentarze siostry nie mogły mnie dopaść. Na balkon. Tylko tam mogłam być pewna, że ta... ruda małpa nie wyskoczy zza rogu i nie zacznie swoich uwag odnośnie chłopaków. Jej lęk wysokości był czasem nie do zniesienia, potrafiła się wykpić nim przed byle zajęciem domowym, które zamiast niej miałam zrobić oczywiście ja... Ale w sytuacjach jak dzisiaj był mi całkiem na rękę.

Swobodnie przysiadłam na barierce, delikatnie balansując nad balkonem, a otchłanią drugiej strony. Nie robiło mi to jednak żadnej różnicy, co więcej, lubiłam tak siadać. To była dosyć wygodna pozycja do długich rozmów z przyjaciółkami. Dokładnie takich, jaką właśnie zamierzałam wykonać, wybierając numer Juliet, dziewczyny, którą znałam niemalże od piaskownicy. I tak samo zakręconej na punkcie One Direction co i ja...

Gdybym nie myślała cały czas o chłopakach, z pewnością teraz przypomniałaby mi o nich ta tak znana mi melodyjka, która rozbrzmiewała pomiędzy kolejnymi sygnałami wykonywanego połączenia. I która potrafiła nieźle umilić czas... Tak nieźle, że automatycznie zaczęłam nucić.

"Let's go crazy' crazy, crazy 'til we see the sun..."

Dalszy ciąg piosenki został przerwany zaraźliwym, brzmiącym jak zdychająca hiena śmiechem. Nie było wątpliwości, to musiała być Juliet.

- Normalni ludzie to raczej jakimś "cześć" lub "hej" na powitanie rzucają, a nie z miejsca człowieka zabijają śmiechem... - zironizowałam, chociaż słysząc ten znajomy śmiech nie mogłam się nie uśmiechnąć.

- Sorry. - radosny ton z drugiej strony sugerował, że Juliet wcale nie jest skruszona. - Ale wiesz, że masz w numerze 69.? - kolejne charakterystyczne parsknięcie śmiechem zmusiło mnie do myślenia. Marszcząc brwi, szybko przebiegłam w myślach numer swojego telefonu.

- Rzeczywiście. - zaśmiałam się, natychmiastowo kojarząc tok myślenia przyjaciółki. - Hazza czuwa. - nie mogłam powstrzymać się od komentarza na temat tego chłopaka. Co więcej, wypowiedzenie jego imienia wywołało uśmiech na moich ustach i ogólne zadowolenie ogarniające mój umysł. Zwłaszcza tą fanowską część...

- No, no... - przyjaciółka orientując się w zmianie tematu na ten, o którym i tak ostatnio tylko i wyłącznie paplały, natychmiast się rozmarzyła. - Z tymi swoimi lokami...

- Ej, weź mi się tu do Harry'ego nie przystawiaj.! - całkiem szczerze się oburzyłam. Ale mimo wszystko z uśmiechem. Bo jakby nie patrzeć... Harry był "mój", tylko ja miałam prawo zachwycać się nim i tymi jego cudownymi loczkami. Na tym mniej więcej polegało prawo "uwielbiania" i nieodwołanie należało go przestrzegać. - Trzymaj się Lou i tego jego tyłka.!

- Noooo, jest się czego trzymać... - oczami wyobraźni natychmiast zobaczyłam jak Juliet porusza zabawnie brwiami, robiąc przy tym jakąś głupią minę.

Mimowolnie zaśmiałam się z tonu jej wypowiedzi, kręcąc głową z politowaniem. Juliet zawtórowała mi  natychmiast i już po chwili obie chachrałyśmy się jak głupie do słuchawek, próbując złapać oddech między salwami śmiechu. I mogłyśmy tak godzinami, czasem zupełnie bez przyczyny. Wystarczało, że jedna się chachra z niewiadomego powodu, a i druga zaraz łapie to samo. To szalenie zaraźliwe i strasznie trudno jest to ogarnąć. Ale po kilku minutach w końcu nam się to udało.

- Gadałaś już z ojcem.? - Juliet odezwała się po dłuższej chwili, wzdychając głęboko, tym samym próbując uspokoić zmęczony od śmiechu oddech.

- Ehhh... - westchnęłam, zastanawiając się co odpowiedzieć. Bo ten temat był pierwszym na liście naszych rozmów.

Koncert One Direction. Na który oczywiście musiałyśmy pójść. Pójść, spotkać chłopaków i przeżyć najcudowniejszy wieczór w całym życiu. Spełnić marzenie. Tylko co z tego, skoro rodzice jak zwykle stali na przeszkodzie. I to tylko moi, państwo Winkle już dawno się zgodzili... A ja nadal nie miałam odwagi, by chociażby zacząć ten temat z którymś z rodziców. Oczywiście pierwsze powinnam z ojcem, on dostał wszystkie prawa do nas po rozwodzie. Ale czy to z ojcem, czy to z mamą... Jakoś słabo to widziałam.

- Czyli nie. - Juliet zręcznie odpowiedziała za mnie. Jednocześnie nie ukrywała w tym wszystkim swojego niezadowolenia. A ja z niepewności sięgnęłam dłonią do kieszeni bluzy, która chroniła mnie od wieczornego zimna.

- Nie bądź taka mądra, masz świetnych rodziców, możesz im o wszystkim powiedzieć. - uniosłam się natychmiast. - A gdy ja chociażby wspomnę o czymś, co ojciec uważa za "kontrowersyjne" - sparodiowałam jego głos, przewracając jednocześnie oczami. - od razu mam szlaban. - zakończyłam smutno, jakby na zaakcentowanie słów, tylko się garbiąc. I prostując się, kiedy z magicznej kieszonki wyciągnęłam mały batonik. Odskocznię od rzeczywistości. Coś czekoladowego na poprawę humoru. Natychmiast rozerwałam papierek, odgryzając spory kawałek słodkości.

- To pogadaj z mamą. - Juls jak zawsze miała dla mnie "genialną" poradę. Jakbym sama nie wpadła na to, że skoro nie z jednym , to z drugim rodzicem.

- To nie przejdzie. - przełknęłam kęs, wzdychając cierpliwie, by nie wdawać w niepotrzebne dyskusje. - Jak chodzi o Lou, mama na wszystko od razu się zgadza. Jak chodzi o mnie, to samo co i ojciec. - zakończenie wywodu i kolejny kawałek znalazł się w moich ustach. Niestety, ostatni.

Kto wymyślił takie małe batoniki.?

- Ale wiesz, że został tydzień.? - Juls oczywiście musiała zapytać o coś, co generalnie powinno być oczywiste.

- Wiem, wiem... - westchnęłam, chowając pusty papierek do kieszeni. - Ale im bliżej do koncertu, tym bardziej się stracham.

- Strach strachem, koncert nie poczeka. A chyba nie codziennie chłopaki u nas grają.? - Juls w swoich przekonaniach sięgnęła po radykalniejsze środki. Weszła na moją ambicję fanowską.

- No nie codziennie... - cicho przyznałam jej rację, jakoś tak automatycznie kiwając też głową.

- Chcesz zmarnować okazję poznania Harry'ego.? - Juls zaostrzyła swoje argumenty, zahaczając o ten, który był nieodwołalny.

- Nie chcę. - rzuciłam zdecydowanie. Bo naprawdę nie chciałam. Tylko co z tych moich chęci...

- No to już, szukaj ojca i ładnie go przekonaj. - ton Juls tym razem przypominał rozkaz. Szkoda tylko, że dla mojej świadomości jakoś nie przemawiał...

- Nie dzisiaj, Juls, nie dziś... - mruknęłam cicho, czując dziwne łomotanie w mostku na samą myśl o tej rozmowie z ojcem. Wiedziałam jednak, że moją przyjaciółkę ta odpowiedź zdecydowanie nie zadowoli, dlatego pokusiłam się o sprecyzowanie najbliższego terminu. Żeby samej móc w niego uwierzyć. - Jutro już na pewno.

- Jutro, jutro. - Juliet sparodiowała mój ton. I oczami wyobraźni widziałam jak jeszcze przewraca swoimi niebieskimi oczami.

- Obiecuję. - rzuciłam natychmiast, zanim kolejny argument wydobył się z jej ust. - Jutro będę wszystko wiedzieć.  - westchnęłam, z nadzieją w głosie.

Chociaż... jakoś czarno to wszystko widziałam.

***

Od dobrej godziny byłam zmuszona słuchać nieustannego miauczenia Darlene na temat tego idiotycznego koncertu. Łaziła za ojcem krok w krok, zamęczając go jakimiś kretyńskimi argumentami i powodując, że ojciec coraz bardziej tracił nerwy. A wkurzony ojciec mógł grozić kolejnym szlabanem, na który pozwolić sobie nie mogłam. Poza tym, głowa mnie już nieźle nawalała od tego ciągłego proszenia. A, że żadna tabletka mi nie pomagała, posłużyłam się starym, wypróbowanym sposobem. Zimnym sokiem pomarańczowym.

I gdy tak stałam przy lodówce, próbując zlokalizować swój kartonik soku wśród gór jedzenia, do kuchni przydreptał tatuś, a zaraz za nim oczywiście Darlene. A wszystkie mamrotania przybrały tylko na sile.

- Tato, proszę cię... - nie wiem który raz dzisiejszego dnia usłyszałam to zdanie, niezmiennie błagalnym, niemalże płaczliwym tonem. Westchnęłam z politowaniem i przewracając oczami zajęłam się dalszymi poszukiwaniami.

- Ile razy mam jeszcze powtarzać.? Nie i koniec. Nie pójdziesz na żaden koncert. - tym razem tata i jego stały tekst... Ehh.

To już zakrawało o śmieszność, ale śmiech był ostatnim, co chciałam teraz zrobić. Najchętniej zakneblowałabym skrzata i te wszystkie piski o koncercie. Ale niestety, to mogło poskutkować jakimś szlabanem, a mimo wszystko wolność była mi nieco potrzebna... Dlatego starałam się wyłączyć. Skupić się jedynie na swoim zadaniu.

Sałata, pomidory, ogórki, papryka, ser, wędlina, keczup, mleko, majonez... sok. Jest. Zwycięsko sięgnęłam po zielono-pomarańczowy kartonik i wyciągnęłam go z chłodnej otchłani lodówki. Zapominając o reszcie świata delikatnie klapnęłam srebrnymi drzwiami i odkręciłam kartonik.

I nim zdążyłam się napić, natychmiast dotarły do mnie kolejne piski.

- Ale dlaczego.? - setny raz zasłyszane pytanie wzbudziło we mnie jakieś mordercze zapały. Westchnęłam groźnie, odwracając się przodem do awantury rodzinnej. I zobaczyłam ojca spokojnie zajmującego się ekspresem do kawy, a także Darlene, stojącą przed nim i  próbującą zwrócić jego uwagę swoimi spojrzeniami rodem z Disney'a. - Pół roku temu powiedziałeś, że jeśli uzbieram pieniądze na bilet to pójdę. I mam całą kwotę... - spojrzała na niego błagalnie. A ja tak się przejęłam, że bezwolnie podniosłam kartonik do ust i upiłam łyk soku.

- To bardzo dobrze, że potrafisz być oszczędna, ale nadal obstaję przy swoim teraźniejszym zdaniu. - ojczulek mruknął oschle w odpowiedzi, nawet na nią nie patrząc. Zalewanie kubka czarną mazią było dla niego najwyraźniej ciekawszym widokiem... - Nigdzie nie pójdziesz. - stwierdził tonem nieznoszącym sprzeciwu, po czym mijając skrzata, siadł spokojnie za stołem. I jak to zwykle rano, rozłożył wielką gazetę, wczytując się w nią ze spokojem.

- Ale dlaczego.? - Darlene uparcie podążyła za nim, stając centralnie naprzeciwko niego, po drugiej stronie stołu. I żeby zwrócić jego uwagę, oparła się łokciami  o granatowy blat, żeby być z nim spojrzeniem na równi, gdy ojczulek ewentualnie odłoży ten papierowy namiot. - Podaj mi chociaż jeden rozsądny powód.

- Jesteś za młoda. Masz dopiero 15 lat. Myślisz, że ja albo mama w tym wieku lataliśmy po jakichś koncertach.? - uniósł na chwilę wzrok znad gazety, posyłając jej tym samym zniecierpliwione spojrzenie. Po czym wrócił do czytania.

A ja nie wytrzymałam. Zobaczyłam we wszystkim swoją szansę. Na pogrzebanie wszelkich sposobności, by ojciec zgodził się puścić skrzata na koncert. Na wkurzenie ojca, a jednocześnie Darlene. Bo miałam już dosyć jej, tych pięciu gogusiów, ich muzyki, nieustannego gadania o nich, o koncercie, o czymkolwiek. Poza tym, nie wystarczy jej słuchanie tych płyt i gapienie się na plakaty.? Co wieczór to robi... Jakby na żywo mieli coś więcej do pokazania. A tu tylko piski, piski i śpiewanie o miłości. Naprawdę, wielkie mi rzeczy...

Dlatego nim się spostrzegłam, moja wredna natura przemawiała już donośnie, irytując tym samym siostrunię i ojczulka. A na mojej twarzy siejąc ogólne zadowolenie.

***

Byłam na naprawdę dobrej drodze. Ojciec tracił cierpliwość moimi ciągłymi proszeniami i gdybym tak jeszcze trochę pociągnęła, mógłby się w końcu dla świętego spokoju zgodzić. Ale nieee. Bo ja muszę mieć tego rudzielca w rodzinie, który nie odpuści sobie okazji, żeby móc mnie skompromitować. I spuścić wszystkie moje starania centralnie do kibla...

- No wy mieliście w tamtych czasach lepsze rzeczy do roboty... - siostrunia na poprzednie RETORYCZNE pytanie taty, natychmiast znalazła odpowiednią odpowiedź. I oczywiście musiała się nią podzielić, posyłając mi jednocześnie wyzywające spojrzenie spod lodówki, gdzie stała z kartonikiem soku w rękach. Wyraźnie chciała zdenerwować ojca, żeby się nie zgodził...

I to ma być kurczę siostra.?!

- Lou.! - zaprotestowałam natychmiast urażonym tonem, właściwie nie wiedząc co więcej powiedzieć. Tak, to ona była "ta wyszczekana"...

- No co, mogę tatuśka podenerwować. - wzruszyła jedynie ramionami, odstawiając sok na szafkę. I robiąc dużo hałasu swoimi ciężkimi buciorami, podeszła do taty, obejmując go za ramiona. - Nie ja chcę go namówić na jakiś debilny koncert pięciu...

- Nie kończ, jeśli nie chcesz żebym się wkurzyła. - wymierzyłam w nią oskarżycielsko swój wskazujący palec. Ta, uśmiechając się wrednie puściła tatę, siadając na krześle obok niego. I w swoim zwyczaju zarzuciła nogi na stół. - To, że nie lubisz ich muzyki, nie oznacza, że musisz ich od razu wyzywać.

- Pięciu kretynów z rozbujałym ego za którymi szaleją rozhisteryzowane idiotki z pokręconym myśleniem. - dokończyła swoją myśl, z wyraźnym zadowoleniem wypisanym na twarzy. Aż zacisnęłam dłonie w pięści. Słowo daję, gdyby stała bliżej, to by dostała w ten swój zadarty nosek...

Nie będzie mi tu kretynka obrażać chłopaków.!

- Pokręcona to ty jesteś.! - zawrzałam natychmiast, waląc pięścią w stół. - Ja się przynajmniej nie oszpecam na całe życie jakimiś głupimi tatuażami.!

- Co proszę.? - tata powoli odłożył gazety i spojrzał ostro na moją siostrę.

- Nic. - wzruszyła tylko ramionami, przybierając obojętną minę. - Darlene jak zwykle coś wymyśla. Naoglądała się tego swojego Henry'ego i wciska jakieś kity.

- Nic nie wciskam.! - oburzyłam się, ignorując kolejne przekręcenie imienia z jej strony. Bo zdecydowanie nie to było teraz w mojej głowie... - Tato, ona ma siedem tatuaży. - zwróciłam się bezpośrednio do taty, który coraz bardziej zaczynał się denerwować. I dobrze. Powinna dostać szlaban, albo co najmniej jakiś dożywotni wyrok w lochach.

- Louise... - ojciec wbił w nią swoje stalowe, niebieskie spojrzenie, który w moim mniemaniu wystarczał za cały pobyt w więzieniu. Osobiście.? Takie spojrzenie napawało przerażeniem.

- Dobra, mam siedem tatuaży.! - Lou tylko podniosła głos, przewracając oczami. - I co, świat się od tego zawalił.? A ty, kablu jeden, jeszcze mnie popamiętasz... - mruknęła groźnie w moim kierunku. Taaak, już się ciebie boję...

- Louise.! - tata nareszcie wyraził swój sprzeciw przeciwko malunkom na jej ciele.

- No co.? Mama mi pozwoliła. - stwierdziła beznamiętnie, patrząc na tatę. - Wiedziała, że będziesz przeciwko, więc nic ci nie mówiłyśmy. Ale gówniara oczywiście musiała się wygadać... - wysyczała siostrzyczka, posyłając mi nienawistne spojrzenie. Które oczywiście zignorowałam, wyczekując od ojca jakiegoś wybuchu. I jak strasznie się rozczarowałam...

- No tak, oczywiście wszystko za moimi plecami... - westchnął tylko, kręcąc głową.

I co.? Tyle.?! Koniec pogadanki na ten temat.?! I nawet zero szlabanu.?! To ma być sprawiedliwość.?!

- Stało się, nie zmienisz tego. I tak ich nie usunę. Poza tym jestem dorosła. - stwierdziła wyniośle, nawet nie przejmując się przerażonym wzrokiem taty.

- Dorosła... - prychnął ojciec. A ja się tylko znowu wkurzyłam, bo jak zwykle, Louise musiała się znaleźć w centrum uwagi.

- Tato... To o mnie gadaliśmy... Koncert, na który chciałam pójść... - przypomniałam o swoim istnieniu.

- Wy mnie po prostu... - syknął tata, praktycznie uderzając pięścią w blat stolika.

- No co, ona ma tatuaż, a ja na koncert pójść nie mogę.? - prychnęłam urażona, zakładając ręce na piersi.

- Dobra.! - tata niemalże trzasnął dłońmi o stół. - Louise, jak twierdzi, jest dorosła. Skoro ma tatuaże, to jest dorosła... - sparodiował jej wyniosły ton, ewidentnie nie wierząc w znaczenie wypowiedzianych właśnie słów. - Ty chcesz iść na koncert... - zwrócił się do mnie, wcale nie milszym tonem. I nic nie wskazywało na to, że... - Okej i możesz iść. - zgodził się.?!

Tak, zgodził się.!

Już miałam piszczeć z radości, kiedy...

- Jeśli siostra pójdzie z tobą. - tata dokończył poprzednią myśl  doszczętnie zabijając moje nadzieje. Które zostały dodatkowo zmaltretowane przez słowa siostrzyczki, po chwili rozlegające się echem po kuchni...

- Zapomnij gówniaro, w życiu nie pójdę z tobą na ten pedalski koncert.

 ***

Eeeem, no i jestem z jedynką. Trochę mi się zeszło, ale te matury itd... Nie będę się tłumaczyć, bo i tak niczego to nie zmieni. W każdym bądź razie chciałam Wam podziękować za tak pozytywny odbiór prologu :). Naprawdę nie spodziewałam się tylu zwolenników już na samym początku. I jest to jakże miłe zaskoczenie :). Naprawdę ogromnie, ogromnie dziękuję za każdy komentarz, wejście i tych trzech obserwatorów :). Mam nadzieję, ze jedynką nikogo nie odstraszyłam :).
KOCHAM WAS.! ;*